Maktul'e

yeni bir yaşam borcum var sana



gülümseyerek başlamalısın
tam da bu sabaha olduğu gibi
kemanın tellerinde dolaşan sen olmalısın
çığlık çığlığa kanatmalısın her tınıyı
yay utanmalı geri dönmeli atına
öyle salınmalısın işte yaşamın salında


avuçlarım günebakan bu sabah
içinden düşürdüm tüm intiharları
sen rüzgara karışabilesin diye
diyetini ödedim her zerresinin güneşin
dalgalan hadi kapat gözlerini


çocuklar düşlüyorum senin için
küçük elli yüreği bostan çocuklar


aidiyetsiz hıçkırıklar bir de
ufuk çizgisine uzanan saçları
her telinde senden bir parça
kopmadan koparılmadan
öyle yalın ve yaşanmışlık sancılı


güllerle konuşmayı öğrendin biliyorum
görüyorsun artık hercai kuşların seslerini
teyellemeden dikebiliyorken mutlulukları
en güzelini yakıştıracaksın bana çarçabuk
ağır ağır yudumlarken ben
sen o kemanın tellerinde çoğalacaksın


yumuşaklığınla yumulmalısın içime
içim seninle beslemeli hürriyeti
seninle bestelemeli geleceği
dans ederken unutmalısın zaman arsızını
mekanların ötesinde yaşamalısın anı
ve yalnızca dokunabildiklerin kalmalı anı


yüreğim...


emanet bir kalemle yazıyorum sana
aslolan sensin yalnızca bu mektupta
sakın teslim olma


bana da...


uç gerçeğin kanatlarıyla
ulaşabildiğin duyumsamaların sonsuzluğuna...