Masalları Kutsadım Gözlerinde

ezik büzük aynaları
kırdım
sır
hiçbir gara konuşmayan trenlerin uyku halidir...



.
.
.



gözlerine bakmak

lirik bir ağlayışın ayaklanmasıdır
gülün bağrındaki kokuya karışmak gibi
tenimde bir bahçe
koşup duruyor yağmurlara

kadınlığım, suskun puskun alışkanlıklarını bir türküye döker
şimdiye kadar kimseye anlatmadığım düşlerle
yere indiririm bulutları
kırık bir keman sesi dinlendirir çatlayan sabahların hüznünü
içimde fırtınalar koparken
ılık bir meltem eser
peşinde çocuk şenliği
uçurtma ferahlığı kışkırtır yasadışı rüzgarları
yeniden yazılır bulanık hikayeler
istediğimiz kadar güneşe bakabiliriz artık



gölgemin kabuğunu soyduğumda
tenimin asırlık renksizliği uçar gider şehirlerin üstünden
diz çöker önümde tüm mevsimler
öldürmeye meyilli kanserli bir hücre gibi gelemez Eylül
ebem kuşağı alır götürür can kırıklarını
baharı bekleyen mutsuz insanlar
küsmüş mutluluk
çabalamaktan vazgeçen ömür
duaya muhtaç huzur
kaygıdan korkuya koşturan ruhlar
duysun beni yüzü balçıkla sıvalılar
eksikse düşlerim beni tamamla sevinç
biliyorum
birgün
Tanrı onaracak kalplerin kimliğini


mehtabın yemini vardır
suda yanarken bizi yanına çağıracak
ateş ve su yaşama hükmeder
saçlarımın ucunda titriyor ecel
ay biraz daha soyunur kimsesizliğinden
zaman, masum bir iskelede şefkatini bırakır enginlere
deniz göğüne çağırır tüm kuşları



özgürlük

uçmak

çırılçıplak!

dün, topraktan toplar tüm şarapnel mutsuzlukları
üşüyen çiçekler gülümser
binlerce renk şaşkındır veba çağında davulu zurnası semada saklı aşka
sevda bilmezlerin uykusu kaçar
fidan gibi delikanlılar alkış tutar
eli kınalı kızlar barışın yüreğinden toplar çeyizini

sevdiğim
biz
masalların içinden çıkarız

bir şiirin en şehvetli yerinde hatırlanıncaya kadar
ben senin dudaklarında kaybolurum


bir tek kuşlar bilir saklandığım yeri...