Mavi Ağaçların Gölgesinde

ve
ansızın kapı açıldı,
sesinin buğusuna...

kelimelerin,
yaralı bir serçenin gözlerinden bakıyordu.
ellerimse ilk kez korkuyordu aşktan.
zaman öylesine suskun ve öylesine umarsız,
yeni bir akşam bırakıyordu kederlerimize...

çare/siz/miydik...
bilmiyorduk.
ihtimal ; kırılmış canlarımızdı,
susuyorduk.

ve
ansızın uyandı düş
şefkatli buselerinle...

yedi harikanın cüce umutlarından,
papatyalar düşüyordu gün be gün,
yorgun kalemimize...

tebessümün,
ruhunun hoyrat rüzgarlarında savruluyordu.
gözlerimse ilk kez korkuyordu şiirden.
nehirler öylesine berrak ve öylesine mavi,
yine bir omuz bırakıyordu saçlarımıza...

ve
ansızın tuttun ellerimi,
tek tanığımız, mavi ağaçların gölgesiydi...

sen dudaklarımda tarih,
ben avuçlarında renk...
alıcı kuşlar gibi,
şehirlerarası hasret topluyorduk.
şimdi ;
silahlar susuyor,
çocuklar gülümsüyor.
sen konuştukça,
yerküre tüm depremleriyle barışıyor.

bak,
şiir nasıl da mutlu, gelişine.
göz kırpıyor durmadan hayallerimize...

son mısralardayım,
lütfen uyuma..
küçük sevimli kavgalarımızı da
iliştirip gülüşüme,
öyle geleceğim kollarına...

hadi sevgili,
bu gece senin düşlerine uyuyalım...
anlat bana,
yeditepeli şehrin hüzünlerini.
anlat,
ay ışığına yürüyen ateş böceklerini.

ve dokun,
dokun bana,
vurgun yemiş o asude dilini...





"kar maviye düştüğünde, umut nağmesini beyaza çalar..."