Muhasebecinin Şiiri

Tasfiyeye vermişti, gönül yapraklarını,
Kırık Dosyaların içinde.
Yıllarca saklamıştı, hesap günü gelirse diye,
Kendine söylenip duruyordu.

Kaybolan yıllara ait faturalarının,
Çetelelerine bakarken.
Yitip giden zamanın farkına,
Nihayet varıyordu.

Sersemleyen bulanık kafasından,
Her yevmiye zamanı geldiğinde.
Yine mi? Diye söylenirken buluyordu,
Kendini için için yerken.

Mürekkepleri kurumuştu gözyaşlarının,
Rengi solmuş teninde,
Geçen yılların hesabını veriyordu.
Zaman diliminde kaybolurken.

Titreyen ellerine kimi zaman
Bakıp gülüyordu, sadece.
Mühürlemişti, ağzını yüreğini de.
Söz geçirememekti, en büyük korkusu!

Şimdi, boşa geçti yıllar.
Yıllarını çalan kebirlere bakıyordu.
Verin diyordu!
Yüreğimden yazılmış sayfaları.

Ağarmış saçlarına, aynada bakarken,
Buruştu yüzü, dişlerini sıktı.
Boşa salladı, kelimeleri.
Ey! Geçen zaman.

Geldi, hesap zamanı.
Divanına çıkınca Şah' ın.
Yitip giden yılların, boşa geçtiğini anladı.
Nafile gözyaşların!

Kalemini kırmıştı, hayatın!
Geri dönüşü yoktu ki!
Bu yolculuğun sonu, kendine soruyordu!
Muhasebesini yaptı, hayatının.