Mutlaka Vardır Bir Hikmeti
Hüzünsavarlarınızı hazırlayın
Kapanın ayaklarına Tanrı'nın
Okuyun hayat kitabını, çiziktirin göğün göğsüne
Ve daha güzel vurun hayatın örsüne...
Şiir; atının terkisine at beni
Cinlere perilere
Üç beş kuruşa götür sat beni...
Ellerimi açtığımda göğe doğru
Cevaplamadan bırakmazlar
Sorduğun ne olursa, hangi soru...
Güneşin güldüğünün farkına varmıyorsan
Yağmuru sadece su zannettiysen
Kurbağa, çekirge ve sinekleri
Gereksiz olarak düşüdüysen, bil ki yılanları küstürürsün...
Bir rüzgar yalayıp geçer yanağı
Oysa ki Hz. Süleyman'a
Ne kıyaklar yapmıştır o yel
Duygular coşarda
Önünde duramaz kimse sel olur sel...
Anlayamazsın çoğu zaman
Bunları sana kim yazdırdı, kim hayatı sevdirdi
Bazen istemeden kim bezdirdi...
Çoğu zaman bilemezsin
Beş yaşında bir çocuk niye öldü
Boğazına kadar günaha batmış
Doksan yaşındaki bir ihtiyar hala neden yaşıyor...
Dünya'nın en gelişmiş ülkelerini
İki uçak bir sel felaketi, bir deprem yıkarda
Bizim gibi az gelişmiş ülkeler
Onlarca badireye rağmen neden hala ayakta...
Mutlaka vardır bir hikmeti...
helal olsun Ahmet bey,dolu dolu şiirler okutuyorsun bizlere..kutluyorum..😙
Vardır elbet bir hikmeti,
Ben çok düşünürüm yeni doğan bebek neden ölür diye,bilemem,bulamam..
Ama inanıyorum ki vardır hikmeti..
Derin konu hocam..
Düşünmeli..
Güzeldi,kutlarım👍
güzel anlamlı şiirdi eline sağlık usta selamlar
şair şiiriyle düşündürmeli okuyanları...okudum şiirinizi tekrar tekrar ve düşündüm.....evet vardır bir hikmeti bu şiiri size yazdıranın......anlam dolu dizelerin şairini kutluyorum....selamlar....
Yılanları bile küstürmemm..👧
Şirrinizi okuyunca Çok eski bir şiirim aklıma geldi Ahmet bey Hoşgörünüze sığınarak sayfanıza eşlik etsin istiyorum..
Kim Dedi
Kim verdi elime kalemi Kim çok acı çekeceğimi biliyordu Ta en başından beri Yazamazsam öleceğimi Kırk yıl sonra demek ki zamanı şimdi Kimliğime çivit mavi yazılırken İçimdeki saf sevgiye isim verildiğini kim söyledi Bileklerimde hep aşk gezeceğini kim bildi Işığına kurban olduğum güneşe ve denize Dağların ardında durmadan gezinen aya Gökyüzünün pamukları buluta Hiç yorulmadan parlayan yıldıza Baktığımda Açlığı, susuzluğu, yalnızlığı Üşümüşlüğü, ihaneti, nankörlüğü İki yüzlülüğü ve tüm kötü duyguları Unutabilmeyi kim öğretti Kim öğretti Yüreğime yiğitliği Sevdalanmayı kim öğretti, tertemiz İnsanım ya Kadınım bir de Ağlamayı da kim sevdirdi Kimse bilmezken beni Hece hece kim anlattı bana, beni Kim verdi Rengini topraktan alan tenimi Onca savaşa tanık olsa da Gülümsemeyi unutmayan gözlerimi Şansımın ihtiyarlığına inat Genç kalmayı bilen bedenimi Kim verdi bana, bu herkesi kucaklayan sesi
kadın! sığınağın yüreğin ben oradayım kim dedi?
Yüreğe kaleme saygımla