Ne Kadar Da Aptalmışım

Hayatımdan çıktığında ruhum tekrar bana kalmıştı..

Hergün düşüp boğulduğum mutluluk gözyaşlarıymiş..

Elim kolum bağlı sanma..
Üstüme gel korkak olma..

Unut dersin unutamazsın.. Yavaş yavaş alışırsın

çıkarıp attım pis gözlüklerimi..
Artık düşüncelerim temizlendi..

Şimdi bambaşka bir hayattayim.
Ne kadar aptalmışım oysa.

Yürümeyi öğrenmeden dört nala koşmaya çalışırken.

Gece ışıklar kapandığında..
Kalınca kendinle başbaşa.

Sen kendini kandır önce.
Ben tokum bu yalanlara.

Bütün gerçek sandıklarım..
Dönüp baktım saçmalıklar.

Temiz bir kalbim yok artık.
Bi anda durdu tüm dünya..

Herşey yıkık paramparça...