Ne Yoksul İnsanlar Tanıdım

Ne yoksul insanlar tanıdım,
İşyerimizin arka sokaklarında.
Barakadan bozma,tuğlalı,kerpiç,teneke evlerde...
Sandalyeleri,masaları bile yok,yedikleri, içtikleri yerlerde...
Şerefleri,kendilerinden bir adım önde,
Güzellikleri,enginlikleri olumlu yönde...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
Dünyanın en zenginleri sıralamasında derecesi yok,sonda,
Gönül zenginliğinde kimse yetişemez,
Herkesi kucaklar,sarar;sanki bir anakonda...
Hayatta senden bir şey istemez,
Verirsen alır,vermezsen bir adım geri kalır.
Günde beş on lirayla geçinirde,
İntihar etmek aklının köşesinden geçmez...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
Evinde bir tek televizyonu,radyosu bile yok.
Elektriği suyu kesik aylardır,
Mum ışığında sabahlar,yine de bir milim isyanı yok...

Ne yoksul insanlar tanıdım;
İçinde bulunduğu duruma bile espriyle yaklaşan.
Gönül zenginlikleri ile beni mat ettiler.
Bir deri bir kemiktiler belki,
İyi ki tanıdım,iyi ki vardılar.
İnsanlığıma insanlık eklediler...