Ölgün Aşk Suflesi

Us uykusunda uyuyan sükût
Susku kaçkını diplere çektiğim
Aşkın perdesi, karar kılan makam...

-Ay vakti dokunuş-

Gece çizilirdi yıldız, yıldız...
Suyun onulmaz hükmü
gözde ağlar hicaz
/ ... /

Öpmeyi unutmuş dudaklarda aranan
-Di/li geçmiş-
Deniz dalgası saçların şimdi mehtap
Bak!
-Yine o zaman-

Birbirinin üstüne dökülen yüzümüz

Göğsünde açan yakamozlar, düzensiz ritminde çoğalıyor
Ilgıt ılgıt meltemi saklayan pırıltılı çırpınışlarına
Bizi yansıtıyor öylece!
-Sakin- sessiz-

Ah!
Unuttuğum ne varsa
Gözlerimin içinde
İki uçurum
Nefes ve düş neyi hatırlatır ki

/Utangaçlığım ellerime vursa
Avuçlarımda yaz yangını çıkar.../

Dokunma!

Karaltıların arkasında diz çöken gölgeler gibi
Dağıt tenimi kahırlı seyyahların çığlığına
-Tuz değil tat! Bu tat-
Tozu dökülen meleklerin aşkına
Şafağı kara olan aydınlıklarıma serpiştirip -durma -

Sadece geceler boyu uzak, kokunu uzat
Hiçliğin derinlerine, birbirlerine değmeyen karanlığın izlerinde
Yalnızlık çiçeği açsın
Ben koksun...

Hülyası duvara çarpan rüzgâr
Esmeyi unuttu
Tanrı efkârına denk
Nereden baksam duman
Hangi yüreğe uğrasam tenha

Söylediğin göbeği taşla kesilmiş ölü aşk suflesi

-Hatırlamak ya da hatırlamamak-
Küllerinde kıvılcım yanılgısı
Geceme yıldız döken ay karası
İçi geçmiş ateşin son aleve sarılışı

Bitirdiklerimizle gider tekrara
Bu gün kamaşma, yarın karmaşa
Küçük, küçük küçülür parıltılarına denk
Aşk hatırlatır kendini sen olmasan da

-Tutsam yanar, bıraksam sıcağını arar-
Dedim ya!
...
Ateş kör döner yanınca suya...