Ölü Gelincikler

Üşür gece
Nihavent öykülü zamanlarda

Gözlerinde kızıl
Dudağında suskun ısırıklar

Gizli özneyim artık şehrin arka sokaklarında
Karanlık içiyor
Ve süzerek ürperten yalnızlığı

Gözlerim düşüyor her dem içime
Gri demirli odanın sıvaları dökük duvarında
Ağlarken şarkının o malum nakaratına



Acı bir gece
Ah o zehir karanlık
Garip yoksulluk yükleyen
Hüznü bölen aydınlığına ayın
Şeklini çizerken gölgelere basıp
Ve şeklimi yamuk bir kürenin içine sıkıştırıp

Cehennem yüklü cendereye gömerken umudu
Kavrulurken düş çıra sürüsüne düşmüş ateş böceği misali
Ve yanık kokulu bahçelerde tomurcuk yolarken
Nadassız bir iklimin sularına düşüyorum gecikmiş cemrelerde

Deniz yakıyorum
Kızılı çalan körfezde
Soyunup benden anadan üryan

Velev ki gusül koyup adını
Gün batımına yüzüyorum
Kulaçlarımı bırakıp mor desenli yakamoz kirlerine

Kokularını çalıyorum mavi bir başörtünün
Yanık koza misali kokuyor
Deniz,

Ve kıyısında dut ağaçları
İpek böcekleri düşüyor közlenmiş dallarından

Hayatı soluyorum gri nefesler ekleyip
Ve yitirip yarının renklerini
Boz akıntılara üflenirken zaman tık nefeslerde
Verevine çiziyorum hayatı

Kesiyor noktalar katledip virgülün kehanetini
Parantezleri kapanıyor gecenin


Ve ölüyorum bir gün daha
Bir gün daha doğuyor yarım yamalak şafak

Nisan sularken
Ölü gelincikleri...