Ölüme Manifesto

I

-saçlarına yıldızlar inecek-

ölümden korkmadığım doğrudur

Turgut da korkmazdı
gece dudakları beyaza keser
uyanır aniden
doğrulur geçmişine
iç cebinde bir sağanak
bıyıkları paramparça gök
örter saat tıkırtılarını
ve öyle yalınayak
uçurtma kırıkları üzerinde
içmeye adam arardı
ölüm derdi hep
ne diye korkacağım
gelsin şöyle karşılıklı
iki tek atalım

Turgut!!!

saçları gündüze boyandı

II

-dişlerin karanlığa gömülecek-

ve doğrudur ölümden korkmadığım

Selim de öyleydi misal
korkmazdı ölümden
sabah güneşin kepenklerini açar
iyotu taşır, saçlarında
hayatı arşınlar durur
omzunda hep bir şiir
İlhan Berk
veya bir şairden ayağına takılan
ufak ot parçası
akşam ağır ağır iner
bakışlarına iki dize Cahit Sıtkı'dan
ve o ruhunu tutma çabası
vesaire vesaire
ölüm derdi hep
korkacak bir şey yok
gelsin zifire doğru
sonsuz satır okuyalım

Selim!!!

şiirleri döküldü


III

-sırtın dayandığı söğütü kaybedecek-

ki doğrudur ölümden korkmadığım

Sıtkı
bak o hiç ölümden korkmadı
gözleri kızıl
kanı hep akışkan
sözleri ilan
sözleri afiş
ayazda hiç yılmadan
kendini arar
bulunmaz kavgalarda
polis telsizleri adını sorar
yorgun kaldırımlar yapışır yakasına
dönülmez ufukların faili
kaybedilen aşkların meçhulü
üçüncü sayfada manşetlere yanaşırdı
hep kıyı yakarışları
ölüm derdi hep
korkulmaz
gelsin cesareti varsa zatıali yaşasın

Sıtkı!!!

kara bir pankarta beyaz adı yazıldı

IV

-ruhun usul usul silinecek-

öyle, doğrudur ölümden korkmadığım



Selma, o
çokça bana benzerdi
bu yüzden korkmazdı ölümden
nasıl tarif etsem
herkese benzeyen hiçbiri
gülüşü acı tütün
yüzünün çizgisi gölgeli
cam kenarında
menekşeler arası korkuyla tanışır
gece trenlerinden ürker
sokak lambasına
asar umutlarını
kısık ayrılıklara dahi
tahammül edemez
her dönüş mevsiminde
elleri rüzgarı taşırdı
ölüm derdi hep
korkmam
gelsin anlatsın dertleşelim

Selma!!!

uzundur haber alamadım

//

içimizde ne ormanlar karanlığa kök saldı
korkmadık ölümden, ölmek kadar