Oyun(u)bozan Hayat...

Ben öksüz ve yetim doğmuştum...
İlk nefesimi alırken daha, hayat,
Alnımın tam ortasına kara mührünü bastı...
Ve daha doğduğum gecenin kanlı şafağında
Kurduğu darağacına ölüm/ü astı!...

Gecenin kardelen kokulu,
Erguvan karanlığında:
Darağacını çatanları izledim;
Hepsinin yüzleri karanlık,
Elleriyse siyahiydi
Ve çolaktı...
Hayat bir oyundan ibaretmiş,
O an anladım:
Sadece körebeydi?
Belki de çelik-çomaktı !...

Vurmaca...
Kaçmaca...
Kovalamaca...
Yakalamaca...
Ve yakaladıklarını
İlk kanlı şafakta
Darağacına asmaca...

Sesime kulak ver!...
Gözümü ilk açtığım anda,
Hayat, sobeledi beni;
Bu oyunda artık ben ebeyim!...
Kaçma boş yere benden hayat,
Kaçırma gözlerini;
Çünkü göz bebeğindeyim!...

Ey hayat...
Duy sesimi!...
Bir ejderhanın yakıcı nefesi gibi
Her an ense kökünde yanacağım!...
Dolunayda uluyan aç kurtlar gibi
Varlığının bütün kıvrımlarında dolanacağım!...

Yarış başladı...
İki kirpik arası mesafede
Düzenlediğin maratonda,
Senin kulvarında ve
Senin yanı başında koşacağım...
Attığım her bir adımda,
Boynumda unuttuğun yağlı urganı
Ardımdan savurup
Gitgide coşacağım...

Zaman ilerliyor...
Kaç kaçabildiğin kadar...
Koş da, kükürt dumanlı,
Küf kokulu karanlık inlerine saklan!
Girip denizlerin yedi kat diplerine,
Aflara sığmayan,
Kayıtsız günahlarından aklan!

Arkandayım...
Dem-be-dem
Damlayarak avuçlarından,
Bir mavi kanla
Durmaksızın kanayacağım...
Söylemiştim ya sana;
Gün olur devrân döner,
Bana yaptıklarının
Hesabını soracağım!...

Ne o yoruldun mu?
Daha ilk çizgide bakıyorum da
Nefes nefese kaldın,
Bu kadar mı alıştırdılar seni rahata?
Toparlan bakalım,
Böyle gidersen benim yerime
Seni bindirecekler
Bayramda tahta ata!...

Vaz mı geçtin yoksa?
Sen başlattın oysa bu oyunu...
Bana sormaya tenezzül etmeden üstelik,
?Oynar mısın?? diye...
Sıkıştın diye köşeye
Hiç boşuna hayıflanma...
Şimdi sana yakışmayan
Bu oyunbozanlık niye???

(Bu şiir bir hayat muhasebesidir...)