Postmodern Komaya Giren Şiir

donuk bir sözdüm o gece
çünkü
tüm aşk şiirlerini saklamıştım

o gece kimseyi sevemezdim
ay tepeme düşmüş gibi huzursuzdum
o gece alıngan bir kadındım
kedere ve kefene karşıydım
transparan ve sere serpeydi çözülüşüm
sendrom yaşıyordu popüler dertlerim
say ki kendine açılan bir kapıydım
bulanık zihnimden fırtına ayıklıyordum

okuyamazdım o gece yazamazdım
sevişemezdim koşamazdım ağlamazdım
aşk denilen cümlenin öğesi ben değildim
kurgusalda sonsuzuydum sevdanın, pratikte aylağı
tüm özlemlerim gece trenine binip gitmişti
boşluktaydı yaşayabilmenin haylazı
Tanrı yakalayamıyordu alnımda koşan pötibör sarışını
mis gibi fütursuzdum


bakım istiyordu o gece ruhum
kimse şiir yazmasın ya da okumasın
kimse kimseye aşık olmasın
o gece çok kıskançtım
şairler ağaç gölgesinde otursun
kedi falan beslesin
tüy gibi hissizliğime yoldaşlar istiyordum
ruhu ateşe yollayan cümlelerden uzak
uyuşan duygusuzluğuma ortaklar arıyordum

şiir sepetine düşmüş çekirgeler zıp zıplıyordu oysa
muazzam bir sahtelik kokuyordu
hududunu aşıyordu süveydalar
vuslatı ezberleyek zengin olan ruhlar
her yanıma müstehzî çığlıklar bırakıyordu
tercümesiz bir gürültünün içinde kimsesiz bir iniltiydim
olgunlaşmamış düşlerin arasında kıpırtısızdım
hiç yazılmamış bir şiirin hayaletiydim
gece kadar yalnız ölüm kadar haklıydım
say ki geceden de hiçten de uzaktaydım

hüznüm ağzımda buruk bir tat bırakıyordu
sakin görünüşlü bir bardakta canım kahve istiyordu
biraz şömine ateşi birazcık huzur hissi

kaosun çığlık yerinde boğulmadan
sadeleştirmeliydim karmaşayı
nerede yaşamın kumandası
evreni güdenden mola istemiştim
sadist bir kadındım
say ki kendi etimi yemekten mutasyona uğramıştım
kanıma karışan kederden sıkılmıştım

yüreğin kıyametinde nasıl da titremiştim

donuk bir sözdüm o gece
bütün aşk şiirlerini saklamıştım...