Şairmasal

Solgun bahar cilvesi dolanırken saç tellerinde
Cinayet ecelli bir terk ediş arzusu yükselir zihninde
Yok-olmak belki bir fahişenin küllüğünde
Zebanilerin kucağına dirilmek
Yer altına şiirler gömmek
Acı biçmek, hatıraların ovasında
Serin bakışlı bir bulutu kucaklayıp koşmak
fersahlarca.

Susayana kadar içmek karanlık caddeleri
Şarap şişelerinin içine yolcu gemileri sıkıştırıp
Olmayan-Yer'e göçer adım susmak
En güzel anından bir üçgen çekip
Kokuşmuş kaderin hipotenüsüne kendini asmak
Çarşaf gibi germek istersin gözlerini
İsa'nın çarmıhına.

Pınarlarına dolan yaşlar düşmeye korkar
Tabanlarında keyifsiz bir sabah
Bastırılmış izmarit gibi ruhun!
Sana ait olmayan ne varsa satılığa çıkarmak
Sonra kalabalığın içinde bir serap görmek istersin:
Yalınsındır,
Sessiz -Birçok-
Öylesindir -Böyle-
Tek/bir.

Aslında ömrün sadece kalemindir, bilirsin.
Yazdığın kadar büyür, hikayen.
Yazdığın kadar soluk satar sana, Tanrı.
Boğaza karşı intihar etmek arzusu yükselir teninde
Umutların pervazlarına tutunursun.
Göz kapakların ağ(rılı)ırdır.
Bilirsin ki, nef(e)s, ruhtan ayrıdır.
Öldürmek istediğin her ruh tanesi
Ömrünün en güzel üçgeninde asılı kalmış.
Hesap sorar onlara, parçalayanlara.

Bilirsin ki, sen kalabalıktın.
Yalınlık, kadim bir hikâye, özlediğin.
Bilirsin ki, aşk ilahi ruhun getirisidir.
Sevgi, masalların kötü karakteridir.