Salkım Şafak

Ağırdı mevsim,
En az gözlerin hastaydı.
Sesini yitirirken, rüzgar döküm tenin
Eylül tufanında
Yağmurun zamana tescili
Suyu çatırdatırken, ağladı deli deli

Bir mevsim neticesiyle uzansam satırlara
Gövdemi kaleminle çizer misin?
Musalla taşının alevi akıyor
Ölürken bile yanımda ol emi
Gözyaşlarınla yıka tenimi
Sen hayallerimde dahi konuşmazdın
Ellerin
Lifini akşamın, ruhuma sarsın
Anlatmasam daralırdı için
Anlatsam yine susardın...


Uyandım
Burnum tiryandafil kokusu
Ellerimde canhıraş, dokunma arzusu
Gölgeme şarkı söyleyen biri
Keman dudaklar, kaşları ertesi
Tiryandafilin boynu bükük
Uzat bakışlarını, bakışın toprak.

Dilin, ağzın bilmem kaç iklim
Kaybolmuş sokakların sümbül soluğu
Kâinatı kuşandı yanağımdaki yekta buğu

Gece
Aydan
Bir nefes çeker



Sen de nefesimi çek,
Üşüyorum.

Kirpiklerime tak göğü
Yıldızların üşüştüğü yer benim
Üryan estetiği sağ cephenin
Küskün pervası kezzap kokar
Bir ay ışığı kadar ötedesin

Mevsim şarapnel tanesi kuşkusunda soğumuş
Kehribar kustu zümrüt kanadı aşkın
Buseler uçuşuyor, buseler uçuşuyor
Sessizlik bile sustu, şimdi sensizlik konuşuyor
İnanmazsan aynaya sor...



Biriyle yazılan şiirler...