Sarıydı Eylül Çiçekleri

öyle bir gitmeliydim ki
kırık bir düştü vazgeçtiğim
diyebilmeliydim

olmadı...

metanetsiz gün bozumu fısıltılar
biraz ayrılık sürdü gözlerime
usul usul kırıldı
kirpik uçlarımda lodos

toprak altı tohumlar
kabuklarından sıyrılarak
sürüldü yüzüme gözüme
sarı sarı açtı eylül çiçekleri

ruhsuz ve solgun titreyişlerle
gözlerimde dillendi
yüreğimin çok sesli yaşları

kal/git direnişlerinin
dudak paylaşlarında
örselenmiş kelebekler uçurdu
dem tutan sus kalışlar

gölgelere inat
mum ışığının dibiydi
yalnızlığın en kırılgan anları

sustum özlemle
öldüm sustukça

akıl sayıklamalarımda
martıları gözlerine
seni denize benzettim

alabora duyguların
ritimsiz dalgalarında çırpınan
maviler içinde köpük köpük
uzak ihtimallerdi kıyıların

renkleri çalınmış düşlerde
ne sen gözlerime düşebildin
ne ben satır aralarına

ben hiç bendeki senime sığınamadım

ki;
aitliğinde
kurşun ağırlığınca
şiirlerin koynuna sarmıştım seni
hep yazılmışçasına
hiç okunmamışçasına

şimdi,
yama tutar mı bilmem
göğüs kafesimin boşluğunda
salınan azametli ayaz

yeniden,
sırılsıklam süzülür mü
aşkın mavi yüzü...