Sen Bir Âlemsin

Düşte bile çırpınır, nefis denen engerek
Ömrü bitti yırtınır, başı göğe dikerek
Pâye vermek nâfile, bize şöhret ne gerek
Şöhretliydi şu mevta, bize ibret âlemsin
Hâlâ derdin şöhretse, vallah sen bir âlemsin !


Çile talep ederken, gördü bizi el âlem
Sana da gelir nasip, elbet allahuâlem
Ne kadar bilirim ki, nasılsa yazar kalem
Şer düğümü bir çözsen, sözü; ibret âlemsin
Hâlâ derdin dünyaysa, vallah sen bir âlemsin !


Bilime ters evrimci, susmam; derim ki, hayır!
İspatsız bir tevatür, sonunda yok ki hayır
Beyin keşfi bekliyor, bilimle miti ayır
Bilim mevkiden üstün, hırsı; ibret âlemsin
Hâlâ derdin mevkiyse, vallah sen bir âlemsin !


Gözü doymaz bir nefis; hedef ev, araba, yat
Düşünde para hırsı, evle kalk, şöhretle yat
Ha bir gün de şükredip, feryatsız huzurla yat
Malın mezara kadar, aklı; ibret âlemsin
Hâlâ derdin paraysa, vallah sen bir âlemsin !


Günahsız değil mevta, karşımda ağlıyor sin
Dünya'da dost dediğin, sorar sana sen kimsin?
Şimdi daha çok lâzım, haydi oku bir Yasin
Baş rukûya eğilsin, hâli; ibret âlemsin
Hâlâ derdin gıybetse, vallah sen bir âlemsin !



Mit: Halk hikâyesi, mitos
allahualem-"Tanrı iyisini bilir"
Sin: Mezar
Mevta: Ölü