Sen Vefasız Sevgili
Kaldı mı sevgili sende hiç vefa
Seviyorum dedin ele güldürdün
Sevgi emek ister bir ahde vefa
Yok yere hayale düşe daldırdın
Ne gerçeğim oldun ne de düşlerim
Ne sevincim oldun ne gülüşlerim
Kalbinden göçerken çırpınışlarım
Armağanın oldu vurup öldürdün
Kalbim şimdi bomboş nabzım atmıyor
Sensiz ocağımda duman tütmüyor
Sevdalara kardım dizim tutmuyor
Kalbimi yok yere candan böldürdün
Sahilde dalgalar coşar halime
Vuramadın içli gönül telime
Gel desen gelirdim senle ölüme
Kıymetim bilmedin senden oldurdun
Hasretin vurdukça dolar gözlerim
Akan yaşlarımı siler gizlerim
Neden bilmem seni hala özlerim
Ak sineme dikenleri doldurdun
Oysa bir efsane olmalıydık biz
Bahara ermeden soldu sevgimiz
Şimdi bir başıma kaldım sevgisiz
Gonca güllerimi bir bir yoldurdun
Seraba bir yudum sevgi çok bile
Her günüm ızdırap her günüm çile
Dağlar haber edin şu gurbet ile
Beni yad ellere atıp soldurdun
_Kardelen_
..bir ağıt okudum kaybedilene birikmiş ukdelerle gidişlerin iki türlüsü de zordur ama tek bir gidiş sevdayı da yanında götürüyorsa dayanılmaz ruhsal acıdır sanırım ifadesini bulmuş güzel şiirde zaten,teşekkürler serap hanım...