Sensizliğimin Güncesi

Şiirin hikayesi

Şairliğim öldü yokluğundan ağlasın şiirlerim..

------------------------------------------------------------

Esmer anılarım vardı;

Güneş yanığı

Günün değdiği yerde adınla başlayan.

Sessiz bir çığlık olurdun kulaklarımda

Nefesimden dökülürdü sesin

Duydukça yanar, duydukça ağlardım.

Sözlerin sussa da çağırdıkça gözlerin beni

Aynalar kırılırdı bakışlarında

Ki yalan nedir bilmezdi onlar

Baktıkça yanar baktıkça kanardım.

Umut ekerdim saksılara

Boy vereceğini bilmeden hüzünlere

Gönüllüydüm aşkla yanmaya hani iliklerime kadar

Kaç kere düşerdi can, gözleri âmâ

Gönül gözüyle böylesine deli bir sevdaya?

Bir kelebek misaliydi aşk

Uçup giden avuçlarımdan

Kanadında sen.

Ve sevda kokan uçurtmaydı umutlar

İliştirdiğim deli bir rüzgârın teninde savrulan.

Kanatsız bir güvercindi sevmek

Göç ederken yalnızlıklara.

Üşümekti haziranın koynunda

Kış ortasında yanmaktı yokluğuna.

Boğazıma düğümlenen sevdamın ayak izleri

Taşıdı mı seni de çaresizliklere?

Sızladı mı ayak uçlarında vedalar?

Sende düştün mü ayrılığın kanatlarından uçurumlara?

Ağladın mı gelmeyecek yarınlara hıçkıra hıçkıra?

Söndü mü hiç gözlerinde ışıklar?

Haram kıldın mı uykuları gecelerine?

Güneşin gözlerinde kararttın mı gündüzlerini?

Yağmur olup yağdın mı göğün kirpiklerinden?

Tükendin mi sende benim tükendiğim kadar?

Parmak uçlarım acıyor

Adın düştükçe kalemimden satırlara

Bükülüyor içimde kelimeler

İçimin sancısı düşüyor bakışlarıma

Gözlerinden vuruyor yaralı yüreğimi

Gecenin ellerinden dökülüyor ruhum, karanlığın soğuk koynuna.

Duy kanayan sesini yüreğimin

Geri al yokluğunu benden

Sar sensizliğime seni

Okşa saçlarımın yetimliğini

Günüm ol

Güneşim ol

Doğ sabahlarımın üstüne yeniden

Kalbimin duvarlarına mıhlansın zaman

Benim ol

Unuttur bana senden öncesini

Sil takvimlerden ayrılığın güncesini

Gücüm kalmadı dayanmaya.

Arzu Karadoğan

10.06.2011