Sensizliğin Tam Birinci Yıldönümü

Şimdi yürüyorum dar sokaklarda
Özleminle...
Sensizlikle kavruluyor bedenim,
Çıplak ayakla sanki ateşlerde yürüyorum...

Boğazıma oturmuş kocaman çaresizlik
Yutkunamıyorum, konuşamıyorum...
Hangi yöne baksam 'sen'...
Hangi yüze baksam o melek yüzün...

Sensizlik ağır bir yükmüş yüklendiğim,
Geceler boyu üşümekmiş,
Hasretle beklemekmiş 'gelecek' diye,
Sensizlik seni her gün görüp de sana sarılamamakmış.

Kapanıp kapalı kapılar ardına
Hiç kimsesiz geçirmekmiş günleri...
Karanlığı giyip üzerine,
Tüm renklerini bir bir teslim etmekmiş Azrail'e...

Kan kusmakmış, kan ağlamakmış sensizlik...
Bir yılda tüketmekmiş kendini...
Elinin, kolunun çaresizce bağlanıp
Umutsuzlukla duvar örmekmiş aşka...

Yağmurlarda kendini yıkayıp da arınamamak,
Ağlamak... Yığılıp kalmak biriktirilmiş özlemle...
Sensizlik ne biliyor musun?
Acı, hasret, ölüm ve paramparça bir 'ben' miş...

Şimdi...
Ellerimde koca bir yalnızlık
Kalbimde pusuya yatmış sensizlik...
Sessizlik sarmış etrafımı nedeni belirsiz...

Bir yıl olmuş sensiz...
Öfkem hala yerli yersiz...
Bir yıldır nasıl bakabildim uzaklardan sana...
Kimin yarı oldun benden sonra?

Kim bilir...
Hangi gözlerde açmıştır çiçeklerin,
Hangi hayallerde süslenmişindir...
Ben kıvranırken sensiz...

Hüznün sesine kulak ver...
Çığlıklarımı dinle bir kez!
İnan bana rahatsız etmem seni
Yüreğine girip bir kenarda beklerim ölümü son kez ...
Bu bahar hazan mevsimi
Benim yas yılım...
Sensizliğin birinci yılını
Sükûnet içinde anma vakti...
Ölüyorum bir kez daha...

Şimdi yalnız yürüyorum
Bir zaman sarmaş dolaş gezdiğimiz yollarda
İçime çekiyorum her bir hatırayı
İçime çekiyorum tüm dumanı...


Kim bilir?
Kaç mevsim daha sensiz kalacağım...
Ama ben seni yüreğimde hep yaşatacağım
Belli ki sensizlik bir yılla sınırlı kalmayacak
Anlaşılan ben her an bu girdapta boğulacağım...