Sesinle Bilmem Kaçıncı Mutluluğum

Uzun bir zamandan sonra

Sesinle şenlendi gün görmemiş sözcüklerim
ve sesinle şereflendi
zamana sığınmış o toy saniyelerim

Anladım
yalnızlık kadarmış herşey
herşey sana varmakmış en nihayetinde...

Adamakıllı bir hasretin ardından
ağrılarıma sesini sürerken iyileştim
güne döndü nefesim
sesinde susarak seni sevdim
kırkikindilerimi yine sesinde terkettim
bir haziran güneşi oturdu ayazlarıma
sesinle gün(e)eşlendim
...
Diyorum ki,
bilseydin mucizem olduğunu
bozar mıydın efsunumu?
Susar mıydın mevsimler boyu
ben eylülden hüzünler çalarken
yollarımı yokluğuna açarken
canımı bu köhne karanlıklarda acıtırken
susar mıydın?

Susar mıydın sevgili?
Belki saçma
belki budalaca
belki de çocukça
ama zannımca
susmakta çok yakıştı gözlerinin semalarına
.
Muhabbetine olan ihtiyacımda
susmayı da yakıştırdım sana
gidişinden arta kalanları alarak avuçlarıma.

Şimdi bütün sesler
eşlik ettiğin o şelale akışında
belki de hep öyle kalacaksın aklımda
her bayram akşamında
başucumda...

(sessizlik kendine düşmandır / ve konuşurken susmak kendi sesinde boğulmaktır !)

31 ağustos