Sessizce

Doğmak ve ölmek…
Tüm canlıların değişmez kaderidir.

Ağaçlar…
Toprakla başlar hayata
Onlar için yaşam iksiri olur su
Uzanır yavaş yavaş güneşe doğru
Kavuşamayacağını bile bile
Uzatır dallarını göklere.
En sonunda
Başlar için için yok olmaya
Önce dalları kurur sonra kökleri
Sessiz ve kimsesiz, geldiği gibi
Döner ait olduğu yere.

Ağaçlar gibidir insanlar da

Adem ve Havva’dan bu yana
Gönülden bağlıdır toprağa
Üç günlük dedikleri bu dünyada
Dümeni kırık tekne gibi
Zaman girdabına yakalanınca
Yenilir kırık dökük süslü yalanlara
Doğruyu unutur ,
Gerçeği es geçer kimi zamanda.

Bunlar

Son çırpınışlarıdır aslında

Vakit geldiğinde silkinir birden
Hatırlar geldiği
Ve döneceği mutlak yeri.

“Ol ” dediğinde Yaradan

Var oluyorsa İnsan
“Öl “ dediğinde de
Biraz daha demeden
Neden niçin sorgulamadan
Gözyaşlarıyla geldiği dünyaya

Sözün bittiği yerde,
Veda etmeyi de bilmeli sessizce.