Seyyibe-1 -Umut Yolculuğu-

Kim bilir..
Daha kaç zaman geçecek
Ne çok özlese de baharı
Belki yaza yonca bitecek

Kah soğuk rüzgarın şiddeti
Kah sağanak yağan
Yağmuru, kar'ı
Yaşıyordu Seyyibe
Bir mevsimler sarmalı

Vakitler ona hali intizardı
Gördüğü içini donduran
Tüm şiddetiyle esen
Deli rüzgardı

Kimi zaman
Hızı azalıp çoğalan
Kimi zaman
Hiddetiyle kasıp kavuran

Savruldu Seyyibe
Ama asla eğilmedi
Bir çınar..
Devrilir mi öyle kolay kolay
Tatlı bir okşamadır sadece
Onun güçlü bedeninde bu hal

Her bir yaprağını
Savurup götürse de
Elbet güneş yeniden doğacak
Yeni gün ile birlikte
Taşlar yerli yerine oturacak

Ahit verdi
Öksüz kalan ilkbahara
Yeşertecekti onu
Tüm olumsuzluklara inat

Önce etrafını sarmalayan
Tüm dikenleri temizledi
Sonra ekti tohumları tekrar
Özenle ruhuna ekledi

Ve bekledi..
Biçmek için hasat mevsimini..
Denedi.. denedi
Hiç vazgeçmedi
Her seferinde bir daha
Bir daha denedi

Tohumlar kah filizlendi
Lakin çiçek vermedi
Kah çiçek verdi
Onlar da kendilerinden bir haberdi

Gem vurur can acıtır
Nasıl da soğuktur
O buz gibi demir parçası..

Seyyibe üşüyordu yine
Lakin umutları sıcaktı
O yine vazgeçmedi elbet
Umutlar yine bir başka bahara kaldı
Ve her şeye sil baştan yeniden başladı

23 Şubat 2009 İzmir