Silgisiz

çiçeksiz evler:
aşkın kokmadığı bahçelerde,
ölüm filizleri...
sessiz sessiz çökerken akşama yalnızlık,
ben yine senin nakaratlarında
ve hediye süsü verilmiş hayatlar kadar,
bayat sensizlik,
Taze günün sabahında olduğu kadar,
olmasa da..

sardunya renkleri gibi işliyorsun hayatıma,
buram buram kokan teninin en masum zırhlarında,
mum alevi kadar uzak yalnızlık.
"aslolan aşktır" biliyorsun,
en az benim kadar,
en az bizsizlik kadar,
biliyorsun sebepleri.
aşk bile mükemmel değil,
çoğalan sesler,
özlemenin gökyüzüsü,
kavuşmak ise,
toprak gibi,
ana gibi,
"yar" kokuyor.
koynunda bir gözyaşı sessizliği,
anlamanın en orgazmik tebessümü geçiyor ellerimden,
günahkar bedenlerin duymadığı bir şarkı,
fazla muhafazakar da değil lakin...


"aslolan aşktır" dedim ya,
işte tam da öyle
her şey "erken",
ve her şey,
"geç" yaşama.