Solgun Renkler Cümbüşü

Karanlığı pençelerken
oynak kısır zamanlar,
bezgin bir ışık gezinir
duvarlarımda
Ellerim bir boşlukta
dolaşıp durur
Kıvranır içimde garip sancılar
Kapatırken üstüme
gün, kapılarını
Mayınlı hayaller kurar
uyuşuk beynim
Simsiyah bir denize
taş atarken ben
sessizlikler patlar bir bir
umut tarlalarında

Üzerimde külleriyle
eski yangınlarımın
kimselerin bilmediği
yerlerde dolaşırım
ve ıslaktır sokaklar ...

Perdeleri kapalı,
ışıkları sönmüş evlerin
kapılarını çalarımda
açmaz kimseler
Kaybolur feryatlarım
derin bir sessizlikte