Son Şiir

şimdi gün geceyi bıçaklıyor güneşin rahminde.
ivediyle hayallenen yorgun gece,misalsiz bir kine kurban gidiyor.
yaralı hayaller mazbatasını tutuyor zamansız gözyaşlarımın.
kanatları küflü kuşlar çırpınıyor yokluğun karanlık arifesinde...
.
.
.
derken zamana hazırlıksız yakalanmış bir kuşun gövdesinde yükseliyor ateşim.
güneş doğudan doğup doğudan batıyor''ben bu yüzsüz dünyanın yüzü olmam''dercesine.
ince bir sızı bedenlerde,
''hayır'' diyememenin acısı vuruyor her susta...
bulutlar mecburi görevlerinde yağmur döküyorlar susamış yeryüzüne durmaksızın.

parçalanmış bedenlerde bir parça hep aynı kalıyor sanki;
susmak...
evet evet susmak.
çenesini yaşarken bağlamış bir insanoğlu nasıl düş kursun?
düşsüz bir dünyanın vay haline dercesine yine doğmadı güneş,
en çok o konuştu dünya haline anlamamzlıktan geldik.
pembe patikleriyle ayyaş bir kedi ruhunda diriltelim haydi şimdi sevdayı yoksulluğumuzla
en acı yerinden içelim,kadehin dibinde kalmış bir iki damla hayalin...

cansiparene ağaçlar göğsünü geriyor rüzgara;
noluyor?
kini ne ki rüzgarın ağaca?
hadi insanoğlu birbirine düşmanda siz ne oluyorsunuz be aynasızlar?
bırak şimdi kendini rüzgara dağıtsın yapraklarını,
yeniden dirilecek bir yerinden kuşlar..
işte ozaman kanatlarını ger ki gerek kalmasın gözyaşına.
gökyüzüne erecektir dalların...

gökyüzünü kurun kuşlar,
sevgilimle gelip iki volta atacağız.
bir yerinden başlarsak bir yerinden çıkmak gerekmesin
hep aynı yerde duralım yeryüzü anlamsızlık kokuyor.
korkuyorum...

fon-aşk zinciri

son şiirimdir:)
şiiri bırakıyorum.
belki bi gün yeniden.
saygımla