Sonbaharlı Kent

1.
nereye konar
bu kenti terkeden kuşlar
sonbahar habercisi bir rüzgar
savrulan saçlardan düşen
kırıklıklar var

oysa demir ocağı sıcaklığında yüreğimiz
içimizde büyüyen tropikal bir mevsim
dön güneşin izinden giden kuş
ve konuş arda kalan her susuş

2.
yürüdükçe büyüyor dağlar önümde
sırtı açık
yaralı
karalı
dokunulmazlığı olmalı
ve şimdi yangın sarmış
her bir ağacı

açıklıklar hep üşür
başın üşür yüreğin üşür
sırtı kadar karnı aç olan
sonbaharsız da üşür

3.
nereden gelir
bu kenti sarmalayan gece
hangi umudun koynuna yatar
günü doğurmadan daha
hangi yüzün gözünden
acının doğum sancısı akar

4.
renklerden korkar mevsimi kış olanlar
griye boyanan merdivenler var
mavi gökyüzünde çoğalan kara bulutlar
kış geliyor kente
kış gelmeden daha renkler siliniyor
kendini bilmezlerce

5.
öğlenden kalma yarım bir türkü dilimde
çiğnesem olmuyor
yutsam olmuyor
gevelenip duruyor tekinsizce

yarım kalanlardan yürekten canı ayıranlardan insanı insanlıktan çıkaranlardan
öteye gider
bu kent
bu yol
bu dağ

6.
toprakta tohum
kitapta hece
denizde ağ
ezgide nota
bekler bir sabah gülüşü
bir günaydını
merhabayı

7.
nereye gider
bu kenti terkeden vicdan
sonbahar habercisi bir adam
o konuştukça
yerlere kanla düşenler var

oysa gökkuşağı renginde düşlerimiz
içimizde büyüyen insandan yana mevsim
dön karanlığın peşinden giden
ve artık konuş karanlığı delmeye yeltenen