Sür/gün Karası

Şiir topla pencerenden
gün ışığının yönüne süzülecektir ruhum


elbet
gecenin gözlerinde ölecek çocuklar
bir saklambaç sokağında özümsenecek
zaman kahvesinin yaşlı semaverleri
taşlı dikenli yollardan geçecek sonra
yıllardan sonraki yaşam


bakir bir kadın gibi düşün
ve düş önüme
ben şimdi evinin duvarlarında gün sarısı


göğsümde çan seslerinden çizgiler
bedelsiz ölüp giden eski Galata
ince bir yılan gibi kıvrılan sessiz yollar
balık pazarlarında aç karınlı sevda
ve ekmek arası üç beş çocuk
balıkların peşinden koşar


ve akşam olur umudun şakaklarında
inadına akşam olur sür/gün karası


bu şehir acem sultanları gibi
giyinmeyi becerir de bazen
adamına göre gösterir konukseverliğini


eski kandiller...
en eskimez yanlarını yeniler gecenin
yakamozlu elbiselerini giymiştir deniz
tiril rüzgarlarla ağlar atılmıştır kıyıya
vurgun yüreklerde bağ bozumudur belki mevsim
belki alaboradır gönüller hüzün yarası


bir başka seher, bir başka (t)an
ve bereket muştusu gibi bir kuşluk...
çiylerin kalbinde biriken ezan


insan: bugün ateş, yarın duman


unutma
şiirlerin bile kıyameti vardır
tanıksız bir gelecek zaman