Sürrealist İntihar Vurgunu (son)

__
Ölmek gerekiyordu bu şehirde,
Ağzının köşesine takılan yıldızlarla,
Hikayesiz,çığlıksız kaldığın için,
Aynadan yansıyan mavide kaybolurken.
__

Olmadı,
Yapamadın be kaptan,
İnemedin bir türlü şu gökten realizme.

Boğaz bile almadı seni koynuna,

Galata güneşin kanını bir sana haram etti,

Üsküdar yine Kız Kulesi'nin ağzından içti geceyi,
Gözlerinin içine baka baka,

Beyoğlu gölgeleri bile duyumsarken seni fark etmedi,

Çamlıca sen gelirken kendini şafağa gizledi,

Samatya balık kokusunu,yüzüne vuran dalgaları geri çekti.

__

Sürralistçe intihar etmekten dahi acizsin.

Korktun belki oysa yoktu eksiğin,

Harflerden usturan,
Kelimelerden yağlı urgan,
Tümcelerden zehrin,

Hepsi seninleydi.

Lakin olmadı kaptan.

...

Yinede sen;
İki kere düşünmeyi (gölgen) gecenin üzerine düşerken,

Uçan bir balon ve bir kaç bilye ile ölümün bu şehirde hayata döneceğini,

Suyun üzerinde sürrealistçe intihar eden (ışığın) karışmayacağını karanlığa,
Sakın unutma...

Ve hani afillice ölmeyi bile beceremedin ya,
Bari bu şehirde,
Hayallerinle otur yağmurların üstüne,
Düşlerinde yanında olsun,
Birde mürekkep balığı ile tuana dostun,
Sabahtan akşama dek sevmeyi düşünerek,
Adam (çocuk) gibi yaşa.