Tılsım

kitaplarından geçiyorum
sarı sayfalardan gülümsüyorsun
mahçup düşlerime

inançlarım değişmedi
hala en çok yoksullara ağlıyorum
ve en çok haksızlığa direniyorum

kaleminden sızıyorum ince ince
erdemlerin
gün gibi berrak
sonra birden
kahveni getirdiğim sabahlar
dokunuyor çaresizliğime
içiyoruz kederleri aynı telveden

bu bir tılsım olmalı
yeni bir Öğretmenim var şimdi
tıpkı sen Cumhuriyet bakışları
tepeden inme sevgisiyle
tabanlarımı ateşliyor
yürümeye

korkularım yine aynı
bilirim
aslolan unutulmaktır

soysuzluğu acizlere bıraktık
ve sevgilinin avuçlarında tutuşmuşken karanlık
biz
kibrit alevine ağlayan vefanın gözlerini unutmadık

üzülme Baba
düşeceğim yine şiire
avuçlarımda Ankara
saçlarımda kurgusuz denklemler
uzanacağım Öğretmenimin idealine
bir gün mutlaka
hayat bulacak ikimizi okyanusun dibinde

ve o zaman
yol bizim
gemiler senin
tütecek dumanımız insanlığa

ağlamayacaksın artık başaklar kadar
çünkü omuzlarımda
dostumun CAN yeleği var...



/ sevgili yol arkadaşım, değerli kalem Hamiyet Göz'e tüm kalbimle... /