Üç Raylı Korniş

Yeni almıştım evimi; bilirsin,
Gelmiştin ya!
Penceresinden güneş eksik olmayan hani...
O günü hatırladım şimdi.
Hem de hediyenle gelmiştin.
Kızmıştım sana da, "Neden bu zahmet" diye.

Üç raylı korniş idi getirdiğin,
Güneş alan pencereme...
Aman Allahım! Ne de zor takmıştık.
Becermiştik ama...
"Güneşim kapanmasın, boş ver!" desem de ardından,
Üşenmemiş, perdeler almaya da gitmiştin...

Güzel bir güneşlikti, ilk raya taktığımız...
Süzüyordu sadece güneşi,
Aydınlık idi yine de evin içi...
Baktın şöyle!
Bir pencereye, bir bana...
Fısıldadın... "Bakarlar sana!"
Tülü taktın üşenmeden...
Dedin, "Yaşarsın artık kem gözler değmeden!".
Yine de aydınlıktı oda, az puslansa da...

Dışarı çıkmıştın hava almaya,
Asıl amaç ise, dışarıdan bana bakmaya...
Slüetimi görmüşsün gölge gibi.
Hemen döndün eve,
Elinde saten bej bir perde...
Taktın üçüncü raya hiç üşenmeden,
Baktın bana sonra, baktığım gibi sana...
Birer hayal gibiydik baktığımız arada.
Gölgeler koyu, oda loş...
Olsun!
Yaklaşarak bakardık biraz da.

Az müzik dinledik, oldu akşam...
Karanlığı ışıkla kovaladık.
Bir düşünce sardı seni, buruktun...
"Olmaz bu!" dedin birden.
"Işık seni gösterir!"
"Tecritli miyim?" diye düşünce geçti beynimden.
Koştun kapıya aniden...
"Hemen gelirim!" dedin; giderken:
"Bu eve üç raylı bir korniş daha lazım!"