Umut

Zil çalarken etekleri acılarımın,
doğma istemem sabahıma, Dur!
derinde hâlâ közleri durur,
sönmemiş o melun yangınlarımın.

Çek gölgeni üstümden güneş
çoraklıktan çatlarken dudaklarım,
dokunma perçemimi kendim tararım
solgunluğum en beter karanlığa eş.

Dört duvar çevremde öbeklenen sis
takvimde unutulmuş yaprakken yürek,
günbegün büyürken içimdeki cenk,
açmaya özenir cılız bir nergis.

Dilimde güftesi natamam beste,
iliklerime kadar işliyor rüzgâr
derdim çok, derdim ummanlar kadar
artarak yol alıyor sancı tenimde.

Mimlerken aklım tek celselik davalarını
ihtimaldir yeniden yağmalanır gün,
bekleşip dururken öylece sürgün
tırnak tırnak kazımalıyım acılarımı.

İşte o zaman özlenir bahar
sıyrılıp düşer zihnimden hüzün
ışığa kavuşur düne gömdüğüm
gönlümün izbe kuytularında kalmış duygular.