Üşüyen Karanfilim

Sen yokken estim
Kasırga olup,
Kucakladım yalnızlığı.
Kulaç attım sana doğru,
Set çekti önüme
Yakamoz'un kızıllığı.
Savurdum küllerini
Uzaklara.
Ta uzak denizlerin kıyılarına...
Korkularımı yendim de,
Gittim üstüne üstüne.
Korkmuyorum artık, gelse de,
Belalı sevdalar üstüme.
Mühür basar,
Mil çekerim
Gözlerinin üstüne.

Sen yokken bakmadım ardıma
Ne bir kadına...
Hep yürüdüm sana doğru.
Ama
Bir kez bile duymadın beni,
Kulak tıkadın feryadıma.
Oysa gümüş şiirler yazmıştım!
Yüreğimde...
Sustum!
Sen yoksun diye.
Bir gelsen
Sarsan,
Halimi, hat'rımı
Sorsan,
Beni
Ölümcül düşlerimden kurtarsan.
Vermez miydim ömrümü ömrüne
Geçmez miydim bu candan,
Nem varsa her şeyden
Koymaz mıydım ömrümden örüne.

Sen yokken üşüdüm
Üşüdü karanfilim
Sevdanın ayazında.
Maniler söyledim
Karac' oğlan sazında...
Vurgun yedim sevgili.
Deme o da neymiş.
Düşün,
Düşün ki;
Bozguna uğramış bir milletin,
Surlarından bayrağı inmiş.
Hala seni bekliyorum
Gönlümün kuytularında.
Üşüyen karanfilim
Olsa da,
Buruşan parmaklarımda
Hala,
Hala ismin var sevgilim,
Öptüğün dudaklarımda...


08 Temmuz 2012 Pazar