Var-yok Hikayesi

Kadının daracık omuzları vardı.
''İnsan'' adamları kaldıramayacak kadar dardı
Kadının omuzları.

Kadının hayalleri vardı ucuna asılı kaldığı
Nefes alamayacağı yükseklere astı
Hayalperest kadını.

En rezil ve günahkar tövbekarları
Yuğacak kefen gibi kocaman kucaklardı
Kadının kolları.

Bir yalanı saramaz sandı kadın, sardı!
Kadının kocaman sargıları vardı
Tüm yalan yaralarını sardığı.

Kadının geniş zamanlarına sığdıramayacağı dar adamları vardı.
Ömrü yetmeyecek gönülsüz adamlara sanar
Aklı kaçardı.

Magribden maşruka adımları vardı kadının ve uzak adamları.
Masumiyetini çalıp uzakları bırakan bir adamın yağmurlu gecesinde
Kapandı açılmamacasına kadının bacakları.

Bu varsıl kadın bir kudretten yana yoksuldu.
Aptal şairin biri geldi birgün ve var sandı.
Kadının daracık omuzlarına bastıkça bastı şairin kocaman ayakları.

Şair adam böylece Tanrı katına erişeceğini sandı.
Çünkü şairin mısraları vardı,
Evrence büyük, anlamca dardı.

Yalandan mısralardı şairin mısraları:
Kadının tuzuna sevişirken vardı da ana-bir gözünün tuzu aktı mı
Mercimekten çınardı.

Şair, kaybetmemek adına kadını
Tütün niyetince beyaz yalanlar sardı.
Kadın, tütün içerdi de bir türlü bırakamazdı.

Şair, kadına olduk olmadık türküler yakardı.
Titrek sesi kadının gönlünün ucunu yakardı.
Tütünden nefesi, türküden sesi tükenen kadın
yakardı! :

Bir kadın vardı, var-yok arası, yoktan vardı.
Vardı ''şalamar'' sevgileri,vardan yok şaire vardı.
Şairin kocaman, denizüstü bir gökyüzü vardı.
Yeryüzlü şairin gökyüzü, tek şalamarların kanatlarına,
Dardı!