Ya(kı)nma

Simetri hastası bir evrende
eğri asılmış bir tablo ömrüm...
Dokunma ey insan!
içimdeki ölü doğaya su verme!
fesleğenlerin yaz ikindisine öykünüp,
yeni kopmuş bir gelinciğe solarsın sen de...

Sandılar ki; su taşıyor
delik deşik bir kalple sefil adam.
Yüreğimden geçiriyordum oysa
süzerek sendeki aşkın suretini
temizleyebilmek için insan yanımı.

Çekebilir mi,
takvimlerin sessizliğini bekleyiş?
ölüm seksek oynarken yıllarımın boş arsasında
alnımda kaç bin yılın ayak izleri...
Çıplak anılarımı çakırdikenlere sar!
yalınayak sal düşlerimi aldanışın patikalarına
duyuldukça acısı tapsın yaşama hayvan yanım...

Sokulma ey insan!
Bir yanılsama çıkmaz sokağımdaki albeni.
Savaşla aldatıyorum çoktandır içimdeki sevgini...




Nisan 2009 /İzmir