Yalnızlığım Ve Öfkem.../

Dayanmıyor bu yürek böyle acıya
Her gün yalnızlığım,kahrediyor zavallı bedenimi
Bilmiyorum ne kadar dayanırım ben bu çileye
Ve ne zaman bitecek,
İçimdeki bu yalnız kalışım...?

Bir anda serseri mutsuzluğa mahkum oldum
Sanki çıkmaz sokakların acımasız darlığındayım
Sanki bedenim sıkışıyor bu yoklukta,
Nefes almak bile zor geliyor
Sanki boğuluyorum
Ve ciğerlerim parçalanıyor
Yaşamak bile istemiyorum,
Bu arsızlıkta...

Yalnızlığı sırtlanmış bu yürek,gülebilir mi ?
Çileler bir bir akıyor masum bedenime
Bir yandan özlem ateşi sarıyor masum bedenimi
Diğer yandan da göz yaşlarım kan oluyor.
Doluyor içim bir anda acı vuslat ile doluyor,
Ve soluyor bu gençliğim yalnızlığım ile soluyor
Kime el uzatsam,
Kimden yardım dilensem,
Kimden zerre mutluluk istesem
Biliyorum ki veremeyecek kadar zalimdirler...

Günlerimi ulaşacağım mutluluğa saymaya başladım
Ben inandım ve güvendim kendime,mutluluğu yakalayacağım
Buna kimse mani olamayacak bunu da biliyorum
Şimdi eller gülsün bana,benimle alay etsin
Gün gelir bende bana gülenlerin karşısına çıkarım
Gücümle,benliğimle,efendiğimle herşeyden önce kendimle
Bir bir suratlarına çarparım ettikleri alayları
Tek tek alırım hesabımı...

Şimdi yalnızlık denizindeki,
Sakin ve mutsuzluk adasındayım
Allahım büyüktür,
Bir gün yüzümü güldürür
Yeter ki ben Allahıma yalvarayım...