Yalnızlığımın Sessiz Kalabalığı

-I-

Yağmur yağıyor bu sabah yine,
akıp gidiyor caddelerinden sükûn,
buğulu camlardan görünürken şehir,
ümitlerimin son kırıntıları seferde.
İstanbul hüzne gebe.
Seyrediyorum!

-II-

Gülüşler suskun bu kuşluk vakti,
bir mermi teğet geçip zihnimi
kimsesizliğime saplanıyor.
Düşlerimi kefenleyip, içime defnediyorum.

-III-

Takılıp kalmış duvardaki saat,
bir çentik daha eklenmiş ahşap masaya,
dirhem ilerlemiyor hayat,
Ürperiyorum!

-IV-

Hal-i ruhzarım perişan,
Sırlı camlardan yansıyan ben miyim?
Deliriyorum!

-V-

Yenik düşmüş nefer sanki kalem,
boyası dökülmüş şu karanlık odama,
yalnızlığımın o iğrenç kalabalığına,
sessiz çığlıklarıma yüz sürüyorum.

-VI-

Sokak lambalarının bitişik nizam kalabalığı
ararken zamanın titrek gölgelerini,
kimselerin uğramadığı o kuytularda
yorulmak nedir bilmiyorlar.
Hissediyorum!

-VII-

Yalnızlığıma not düşmeye gebe
natamam şiirlerden siyaha aşina kalem,
kâğıt ona ram olacak yine
biliyorum!

-VIII

Tozlu sayfalarından acılar geçiyor hayatın,
bir film kurgulanıyor kare kare,
kırılıyor kanatları Zümrüt-ü Anka'nın
düşüyorum!

*Perdeler açılır, kapanır. Dekorlar değişir,yüzler değişir.Mühim olan rolünün hakkını verebilmektir.*