Yalnızlık Dilencesi

bir garip insanoğluyum
soyum yedi cihanın hürmetine muktedir
fakat şahsım,
sürüsünü kaybedip kışa konan bir kuş gibidir...

muhtaçlığın en kırılgan dallarına tutunurum
mutluluğun fukarası,
yalnızlığın en pespaye dilencisiyimdir...

her daim karanlığa mahkumum
varlığımı küçümseyen,
yokluğuma aldırmayan bir hayatın orta yerinde...

umudum karanlığın o sakil ellerine yapışır
anadan doğma bir u/mutsuzluk düşer geceme
her saat başı,
zamanın kahpe kucağında büyütürüm yalnızlığımı
taze niyetler serpiştirip üşengeç düşlerime...

hüznün soyağacında okunur adım
bedenim kaybolur ruhsuzlaşarak
ey yalnızlık!
bir acı kahveni içmeye uğradım
kırk yıllık hatırından medet umarak...