Yankı

Susma gökyüzü!
Susarsan parçalanacak mahşer lacivert ufkumuzda.

Anılar kör şafakta çırpınırken,
Bir çocuk daha doğdu kalleş dünyaya.
Gürültüsüz ırmaklar yudum yudum içerken seni,
Biz uslu ve aciz hasretimizle dağlıyoruz yüreğini.

Bilir misin Tarancı...
Sen Ahmet Haşim'e saydırırken merdivenlerimizi,
Aslolan; unutulmak korkusuydu içimizdeki.

Bir gün,
Bir soru kalırsa aklında bizden yana,
Yarin saçlarına dokunamayan rüzgarımızın kederini düşün.
Düşün ki
Kokusuna doyamadan susturulan türkülerimiz,
En az sevdiğimizin kalemi kadar çaresiz...

Susma toprak!
Susarsan bahar dalına küsecek çocuklar.

Ah sevgili!
Bilsen sağım solum nasıl da kıyasıya rekabet.
Öncelikten sonsuzluğa amansız bir telaş,
Dökülüyor otçul yaşamlardan bir diğerine sarmaş dolaş.

Ey sevgili!
Sen her gece konarken küçük pencereme,
Sensizlik göz kırpar mı sanırsın perdelerime...

Oyy gözlerinden dağlarımıza kar yağdıran meçhulüm!
Oyy gülüşünde memleketimi ısıttığım yasaklım!
Bilmez misin...
Kısırlaştırılmış bedenimize giydirildikçe vatan toprağı,
Kaçar ellerimiz renklerin ihtişamından
Oturur yalnızlığının baş köşesine...

Biliyorum Tarancı!
Yine öldürmeye yeminli şiirler bekliyor bizi.
Oysa,
Oysa beyhude bir ömrün kaç katili olabilir ki...

Duyuyor musun yoldaşım...
Duyuyor musun hayat arkadaşım...
Ağaçlarımız ağlıyor,
Umutsuzluğumuz ıskalanıyor.
Yankılarımız duvarlarına çarpıp geri dönüyor...

Ey sevgili!
Uzaklığın neden hala mevsimsiz...

Mavi düşüm,
Mavi gölüm,
Mavi ülkem neredesiniz...





/ tutuLmuş bir beşiktir nutkum saLLanır durur densizLiğin darağacında...... /