Yapma Anne!....

Hor bakışların himayesinde
İllet dürtüler,
Isıtmıştı kirlenmiş benliği...
Ve
Nefret sinmiş yüreği
Canice ellerinde patlıyordu
Küçük çocuğun bedenine...






?Anne! Yalvarırım yapma?
Dozajı kaçmış her saldırı
Paramparça etmişti...
Hayalini kurduğu anne düşünü...





Sıngındı çocuk,
Koltuk arkaları ana kucağı,
Dayak seansları cehennem yatağı...
Ve sılasıydı anasının mezarı...





Açlık cezası,
Gözyaşı araları sessizlik baş belası..
Zulasında gizlediği annesinin son kalan
Siyah-beyaz fotoğrafı...





Üveyliği anlamaktı
Kardeşiyle bir tutulmayışı.
Minik elleri gece yarısı dua eşliğinde
Yaşlarına kapak olmuştu...
Serzenişi bilmeden
Yalvarmayı öğrenmişti...






Ürküntü zamanlar eşliğinde
Efsunlu düşleri vardı
?Annem beni sevecek diye...?
Yüreğinde akordu bozuk ses olmuştu
Üvey saymak istemediği...
Masumane her bakışı
Dehşetiyle sarsılışıydı,
Bedenindeki morlukların...






Ve duvara yazdığı yazıydı
Başını yakan
Küçük sameti sılasına kavuşturan...





?anne seni çok seviyorum.
Ne olur sende beni sev anne?


?Velet,
Duvarı nasıl kirletirsin sen...?




Sevgiye değer biçilmişti...