Yeraltı Sancıları

Ansızın ayaklarından asıldı akasyalar
Adı topraktı Tanrı'nın kalbinde

Sonrası damla damla fesleğen kokusu...

Elleri elma-armut hesabına karıştığında
Yeni bir melek iniyordu gökyüzünden
Arsız ve ruhsuz yeraltına

Azrail uyuyunca
Deniz vakitsizce doğdu şafaktan
İrkildi turuncular mavinin dinginliğine
Gözleri büyümüştü dünyanın
Tersine dönen bir şairin avuçlarında

Karanlık avazı çıktığı kadar bağırdı
Kimse duymadı
Geminin hareket saatine sustu rıhtım

Akşam gülümsüyordu bozkıra nihavent tadında
Tayfası bilmece
Yolcusu köşe kapmaca

Bak, ellerimde hala senden çizgiler duruyor
Uzun havada derinleştikçe
Kısaya gün doğuruyorsun

Toprak, hala Baba olamıyor
Her gözyaşından
Biraz daha tutunuyor Anne çığlığına

Sadece doğurganlık mıdır düşlerimizi kuşatan...

Denize sorsak
'Tüm limanları kucakladım' diyecektir
Peki kaptan hala neden yasta...
Henüz çayında tütüyorken hasret
Meğer çupradan ne kadar uzakmış bereket

Anlıyorsun değil mi erkek egemen değildir aslında...

Hepimizden eksilen birer parça çocuktur
Silah seslerinden kulağımıza düşen
Sen yine de uzak dur, sömürge hevesinden

Ve Tanrı konuşacak bir gün unutma!
Kaç çocuk oldun bayrak bayrak
Kaç sevdayı örseledin köşe bucak
Ve 'kaç' dediklerinde,
Kaç kere dokundun ölüme, ey aşk!

Şiir dizilirken yoksulun boğazına
Ve sökerken bir mahkumun umutlarını
Canhıraş bir kabusla,

Ben cebindeyim
Duvarlar ise uyuyor hala saçlarında...