Yine Seni Yazma Saatindeyim

Kalemimde kanadı kuşların sesi
sanki sen susmuşsun gibi,
saatler yordu ürperişlerimi
ölüm desem
değil!
salâ sesi duymuyorum,
zulüm desem
hiç değil!
sen beni incitmezsin
kahretsin ki,
bunu çok iyi biliyorum...

İki dirhem,
bir çekirdek değilken sevdam
ve bir ceviz kabuğunu doldurmazken zaman,
alnımda hayâsız bir ayrılıkla
aynalara bakamıyorum!
içimde
kendini yitirmiş bir sesle uyanıyorum
ağlamakta sevdadanmış
aylar varki ben bunu yaşıyorum!

Olsun gözüm,
varsın gitsin bütün kuşlar
yoksun bir göçebelikle...
varsın sönerken ateşim
tütüp dursun dumanım
o kara isiyle...

Yakamdaki mesafe gitgide uzarken
ah edip sızılara gizlenen içsesime
sesinin yankısı kalsın
hadi ben affettim aşkın suçunu
bağışladım temmuz günü
sarmaşık umudunu
yani daha ne kadar yanık izim varsa sevdadan
ve ne kadar uzak kaldıysam gözlerinin bakışından
silip attım her saniyesini
ve şimdi tuttum ayrılığın
yırtık
ve
dikişisiz
ve
yamasız
ve en çokta
sensiz sesini...

Bunu bir yılgınlık farzetmeyesin
ve bıkmışım gibi gelmesin sana
ben ayrılık şiirlerini k/aralarken
sen Züleyha'nın saray kafesindesin
gömleğinin yırtıldığı yeri
sen bile görebilirken
el alem seni Yusuf bilmesin.

(...biz büyük aşklara özendik ve her efsaneye kendimizi gizledik!)