Yokluğunu Yazdım Hüzün Çökmüş Mısralara

Vazgeçtim artık kendimden,
Sana daha yakın olabilmek için.
Zamanın gözbebeklerinden yuvarlanıp,
Seni sana yaza bilmek için.

Bir türlü anlatamadığım,
Bir türlü anlayamadığın,
Sensizliğin acısıyla.
Hiçbir sıfatla anlatamayacağım yokluğunu,
Anlatmaya çalıştım hece hece.
Katransı gecelere hediye eylediğim,
Gözyaşlarımla yazdım seni harf harf.

Gözlerimin görebildiğince sayfalara,
Kalbimdeki genişliğini bıraktım.
Adını bıraktım,
Senden arda kalan tek şey,
Yalnızlığın kuraklığına.

Yokluğunu özetlediğim her kelime,
Vazgeçti sayfalarda ki saltanatından.
Biliyorum heybemdeki hiçbir kelime,
Senin kalbimdeki büyüklüğünü anlatamayacak.
Çünkü sen bende yaşam kadar kutsal,
Özgürlük kadar değerlisin.

Bu kez satırlarımda sensizlik kokmayacak ,
Ölüm olmayacak, hüzün de.
Tecritli ellerimi bıraktım sayfalara,
Dökülen her harfe hasretini işledim.
Çünkü sen tek duasın, lal olmuş dilimin hükümlü olduğu alfabede.

Aldırma sen satırlarıma bulaşmış hüznün,
Kokuşmuş rutubetine.
Tek anlamımsın bensizliğin beş para etmediği,
Kalbimin mabedinde.

Ve şimdi ben gözlerimin görebildiğince,
Sayfalara kalbimdeki yerini bıraktım.
Senden önceki tüm geçmişimi sildim,
Ben sadece sana aitim.
Kalbimdeki acıların tek refakatçisi,
Sözcüklerimin yegane sahibi.

Ve ben şimdi;
Yokluğunu yazdım hüzün çökmüş mısralara.