Yoklukta Kaybettim Şairliğimi

Penceremde incir ağacının kolları
anlatır bana dünyanın türlü hikayelerini

taştan bizim yokuşun merdivenleri
götürür beni ruhumun kuytu derinliklerine

ahşap iki katlı evimin
içindeki tüm yaşanmışlıklar ve hayallerim

incir ağacımın gölgesinde
sandalyede sallanıyor hatıralarım

meltem estikçe dokunur yüreğime
havada deniz kokusu
sarar beni hep yine

sokak kapımın gıcırtısı
rüzgar içeri birini mi aldın
diken diken oldu ruhum


incir ağacının gölgesinde
şairliğim tutu yine

köşe başında yıkık dökük bir bakkal
her gün ekmek parasını sayar
yüzünde yokluğun sancısı


kare taştan yollar, buz kesiği
içine hapsetmiş yüreğimi

her adım beni götürür o sona
köşedeki ecelim mi yoksa

iki yolu bağlayan
gölge evimden
kuş uçmaz kervan geçmez
yokluk yoksulluk ve ben
bu yokluk kanımı zehirliyor

şairliğimin; sırtından vurup
kalemimi astım ayın şavkında
uzanan incir ağacının kollarına

ben ben şairliğimi katlettim
benden geriye kalan sadece hayalet bir ev