Yokoluş/un...

Zaman seninde yüzüne vuracak hatalarını
Son bir fısıltı duymanın pişmanlığını yaşayacaksın
Bir sayfa daha koparacaksın yaşamından
Yokum... diyememen tokat gibi inecek yüzüne
Bildiğin tüm şarkıları unutup notaları yutkunacaksın.
Tebessümlerin/in ifadesizliğini anlayacaksın
Yük indirme/nin sızısını hissedeceksin omuzlarında
En saf kalışın dört duvarına asılı hatıraların
Gündoğumların attığın adımlardan daha küçük kalacak
Hayattan kaçış gibi duyacaksın veda sirenlerini
İçine çökecek bir mahkumiyetin mahmurluğu
Kendine ırak ve karanlık olmayı dileyeceksin.
Tozlu geçmişin eskilerin yanında tavan arasına sıkışacak
Kırık camların batacak yüreğine acıtacak ruhunu
Ala bulanacak bütün organların.
Avuçlarına akacak hüznünü koklayacaksın.
Yüzünü görmediğin aynalarda gölgende boğulacaksın.
Adını kaybedip...
Yokoluş/un tek şahidi yine sen olacaksın.....




Not: Yürek değil akıl da kırılırmış meğer....