Yontunun Paradoks Bağırtıları

/ Nerde yandıysan git orda sön
Ben söndürürsem hep yanmak istersin /

Dil suskunluğunda
Ağır konuşur
Duyabilecek kadar
Bağırır/mısın?
/ ... /

Senden önce geçtim ömrün törpüsünden
Şimdi olduğumdan farklı
Bundan olmalı
Hassas yerlerimde inceliş

-İnanç inandırıcılığını yitirse-

Duvara çarpan ayak sesleri döner geriye
Kandır kendini
Başkalarından sakladığın adımlarınla

Amaç kalmak değil gitmek olursa
O zaman anla, terk etmenin erdemliğini
Gidenin ardından, aynı hayale koşabilmeleri
Uğruna kalkıp, kalkıp vazgeçmeleri

Öyle büyük bir yürek lazım
Düşüp peşine gelebilecek
Bağırtılar herkes gibi
Tutku hayran bırakmalı kendini

/ Hayat paradoksunun elinde
Aynı eser iki kere işlenmez bir yontuya /

Bırak ki;
Şiirselliği bozulmasın üstünde oynanınca
Düş düşsün aklımın ince kıvrımlarına
Bir buluntu arama
Seni sana yazabileyim im'den fazla anlam kazansan da

Beni bana dolduruyorsun,
Ben taşıyorum yine...
Sen
Ellerimi avuçlarına gizle
Gizle ki
Yüzüm kalsın yontulunca...