Zümrüdü Anka

"kemik yapışmıştı ete
bürünmüştü bedene
tarihin birinde cismime"

zehirleyemem dünümü
yarınların yükünü taşıyamam semerimde
ben dünlerin emzirdiği çocuğum
iskeletler kurulur gövdemde
bırakmaz düşlerim ecelim olur kendi bedenim
dar ağaçlarında çürür kuytularım
dünlerimde büyür yarınımla evlenirim
kement atar sıyrılamam
boğazımı kemirir kendiri
arasından bugünleri doğurturum
gülücükler açar penceremi
maviliklerle boyarım
bahçemi yeşerten