3 Harf 1 Kelime

Hiçbir zaman kolay olmamıştı zaten. Hiçbir zaman öyle dur deyince durmamıştı gözyaşlarım. Yaptığım en büyük hata ise inanmaktı kalbime, kalbimdekine... Her şeye tıkamıştım kulaklarımı ondan başka. Sadece onu duyuyordum, izin veriyordum beni yalanlarıyla kandırmasına. Oysa o hiç sevmemişti beni.

Belki sevememişti. Bu kadar zor muydu sevmek?

Kabullenmesi zordu ilk zamanlar, sanki bana şaka yapmış birazdan beraber gülücekmişiz gibi. Sanki hiç beni unut dememiş gibi.

Nedendi peki böylesine güzel bir duyguyu hak etmeyen birisine vermek?

İtiraf etmek gerekirse hep bir umut vardı içimde, geri döner belki diye... Onun bir şey yaptığı yoktu, evet hiç bir şey yapmıyordu. Sadece kaçıyordu benden, bense usanmadan kovalıyordum onu.

Boş duvarlara anlattım onu, olmayan kelimelerle süsledim. Ama o beni hüzünlü gülücüklere mahkum etti. Bir boşlukta tek başıma bıraktı. Kaçamadım, gözleri izin vermedi. Hem kendimden çok sevdim onu, hem kimseden etmediğim kadar nefret ettim.

Aşk mıydı bu?
Aşk buysa acı çekmek miydi aşk?
Nefret etmek miydi?
Nerede o en güzel duygu?
Paramparça bir kalp mi?
Kandıramıyorum artık kendimi.
O beni hiç sevmedi.