Ankara Sonbaharı

Eylül'ün ortalarında, sonbaharın zirve yaptığı bir Ankara akşamında, çay demle bana. Çok demle ki hemen bitmesin, daha susacaklarımız var. Bu görevi sana veriyorum, bardağım boşaldığında hemen tazele çayımı. Ben yakarım sigaranı. Fon müziği ister misin bu suskunluğa? Bence istersin. Sonbahara yaraşır bir şeyler açmak lazım.. Soldier Of Fortune'a ne dersin? Bence de iyi fikir... 







Geç karşıma şimdi. Sus bakalım, içinde ne varsa. Sigarayı içine nasıl çektiğini görüyorum. Çokmuş gerçekten sustuğun. Olsun, ben sıkılmadan susarım seninle. Günlerce, haftalarca, yıllarca. Gözlerin dolmadan sus. Belki de dumandan etkilenmiştir? Hemen koy vermezsin kendini, bilirim. 







Hava kararıyor.. Birazdan ay da çıkar. Yıldızlar gökyüzünde yerini bulur. Yeni bir dem çaya ne dersin? 







...







Sahi, bu kadar çok muydu sustukların? Ellerin hiç öyle söylemiyor. Çok soğuklar... Ama Ankara sonbaharında üşümek gerek, biliyorsun. Kural bu. Bugün her şey kuralına göre olacak... Yalnızlık bile.







Üşüyorum, hırkamı uzatır mısın? Bilirsin, kansızlık var bende. Senden daha çok üşür içim, ellerim, bedenim.







Sen otur, bu defa da ben tazeleyeyim çayını. 







Sana şiir okumamı ister misin? Biraz da olsa ısınır mı için? 







Ne mükemmel bir gece değil mi? Senin de sessizliğine doyum olmuyor...







Bak yıldızlar yerini aldı. Daha dikkatli bak, hepsi parlıyor... Sayalım mı kaç tane var diye? Hile yapmak yok.






...






Ne güzel bir akşam.
Ne sessiz.
Daha az kimsesiz.
Daha az mutsuz.
Daha az yalnız.






İstediğimiz de bu değil miydi zaten?