Anlamak

Herkesin kendi kalbinden baktığı bir dünyada, birbirimizi anlamak mümkün değildi şimdilerde..Geçmişe saplananlarla, geleceğe düşler kuranların arasında bir yerde buldum seni...

Sürekli maziye dönen, kendine kahreden, kalabalık yalnızları oynayan, insanlardık hepimiz...Ne sen mazinden koptun, ne ben gelecekten vazgeçebildim sevgili!...eseflerle, hayaller bağladı bizi..İçimizi ısıtan dost sevgimizi...

Çare ararken kendimize, çaresiz bırakmak oldu, bu arayış birbirimizi...Herkes biraz kendiyleydi aslında..Kendi derdinin telaşında..Herkes biraz mahrumdu aslında..hep vermenin telaşında..

Temiz hayatlar aradık en çok da bu karmaşada..temiz insanlar..Bizi en çok onların anlayacağına inandık..Temiz kalplerde ağırlandık..Kirletmemek için kalpleri bazen de, en önce biz kaçtık..Kaçışlar da, kalışlar da derman olmadı yangınlarımıza..Kaybettiklerimizi hep mazide aradık..

Giden şeylere o kadar üzüldük ki sevgili!..Gidenler hep bizimdi sandık..öyle sahiplendik ki sevdiklerimizi, yokluğa da varlığa da kahrettik..

Hepimiz kaçanlardan dem vurduk..ama kovalamaktan yorulmadık..
Yine de ne kovalanan, ne kovalayan olmak dindirmedi sancımızı..imkansıza gebe kaldık..Yalancı sancılardı işte hepsi de..Bir türlü anlayamadık..Hep bağlandık, hep bağladık sürgünde hayatları..esarete esaret kattık..

adına sevgi dediğimiz bu çıkmazı, pembe yalanlarla tamamladık..Çok sevdim seni, sensiz yaşayamam, hep son sözlerimiz oldu, kaçanları yakalamanın telaşında..
Kimse bunun geçici bir esaret olduğunu anlatmadı bize..Geleneklerin yetmediği yerde, hurafelerle tutunduk hayata biz de..Papatya falları eşlik etti, geçici sevgimize..

hakikati bulma yolunda, hatalarımız bedel olarak çıktı karşımıza..hep bağlandıklarımızın, hüsranla bitişini seyrettik sessizce..Anlamak isterken her şeyi, anlamsızlık düştü payımıza..
Heybemize en çok acıları doldurduk biz de, en çok hazmedemediklerimizi katık edip, kapattık kendimizi sevgilere..Anlamak bile anlamını yitirdi şimdilerde..terkettik kendimizi, terk etmemiz gerekenlerin yerine..