Anlamın İzinde

Bazı kelimeler vardır, suskunluğun içinden doğar. Hiç söylenmemiştir ama herkes bilir. Anlam da öyledir; görülmez ama her şeyde vardır. İnsan, sabah uyanırken içini yoklayan o bilinmez hissin, gece yatağa başını koyarken gözlerinden süzülen sessizliğin peşindedir hep: “Neyin anlamı bu?”

Kâinat bir ağaçsa, anlam onun kökleridir. Gövdesi ne kadar büyürse büyüsün, toprağın altında uzanan o görünmez damarlar olmadan bir hiçtir. İnsan da öyledir. Ne kadar bilgiyle, servetle, şöhretle bezense de; anlamdan yoksunsa içten içe kurur. Çünkü anlam, ruhun suyudur.

Her insan, yaşarken bir şeyin anlamını arar. Kimisi başarıda, kimisi aşkta, kimisi acıda bulur onu. Ama farkında olmasa da herkesin yolculuğu aynı yöne çıkar: Kendine. Çünkü anlam, dışarıda bir yerlerde değil, içeride, kalbin sessiz odalarında saklıdır.

Bir çocuğun gülüşünde, bir dostun omzunda, yağmurun toprağa ilk düşüşünde yankılanır bazen. Küçücük bir anda, hayatın bütün gürültüsü durur ve sadece o anın hakikati kalır. İşte o an, anlamın görünür olduğu nadir zamanlardandır.

Kimi zaman bir acı anlamı öğretir. Bir kayıp, bir ayrılık, bir hüsran... Sanırız ki yok oluşun eşiğindeyizdir; oysa tam da orada anlam yeşermeye başlar. Çünkü insan, kırıldıkça içini görmeye başlar. Parçalandığında, içindeki özle karşılaşır.

Anlam, var olmakla başlar ama fark etmekle büyür. Ve belki de en büyük anlam, kendimizin anlamı olmaktır bir başkası için. Bir yüreğe dokunmak, bir umuda tutunmak, bir cümlede harf olmayı kabul etmektir.

Unutma: Her şey geçer, her şey dağılır. Ama anlam kalır. Çünkü zaman siler, rüzgâr savurur, dünya unutur ama anlam, göğsümüzde ağır bir sır gibi taşınır. Ve hayat, bu sırrı okumayı öğrenmektir belki de.